Ik moest mezelf uit bed slépen
“Ik had alles wat mijn hartje begeerde. Een goede baan, een gezin, een fijn sociaal netwerk, een prachtig huis. En toch hoopte ik dat ik tegen een boom aan zou rijden”. Ja, ik ben het zelf die deze tekst uitspreekt. Ik sta op een ‘train de trainers’ dag en ben aan de beurt om te laten zien wat ik in huis heb als trainer. En terwijl ik dit zeg, gaan mijn gedachten terug in de tijd. Ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren; de ochtenden dat ik mezelf echt uit bed moest slepen. En ik verafschuwde mezelf daarom. Ik had immers alles wat ik maar kon wensen. Waarom lukte het me dan toch niet om gewoon vrolijk en energiek te zijn?
Misschien herken je dat wel? Van de buitenkant lijkt alles te kloppen. Je bent een steunpilaar voor je patiënten. En toch voelt dat diep van binnen niet zo. Je hebt nauwelijks energie en eigenlijk voel je je diep ongelukkig. Zo ongelukkig dat het wat jou betreft ook best allemaal afgelopen mag zijn.
Ik wist niet echt waar het door kwam
Maanden heb ik me destijds afgevraagd waarom het mij niet lukte om vrolijk en energiek te zijn. Totdat ik uiteindelijk door de huisarts gediagnosticeerd werd met een burn-out en thuis kwam te zitten. Was die boom gelukkig niet nodig… Toen ik langzaam een beetje opkrabbelde, ging ik boeken lezen over persoonlijke ontwikkeling. Ik wilde er alles aan doen om uit dat diepe zwarte gat te komen. En in ‘de Levenscode’ van Albert Sonnevelt vond ik het antwoord op de vraag die ik mezelf maandenlang had gesteld.
Mijn leven had geen zin
Albert Sonnevelt schreef over vitaliteit. En wat er voor nodig is om overeind te blijven, ongeacht de tegenslagen die op je pad komen. En het werd mij heel duidelijk waarom het mij niet was gelukt om overeind te blijven. De allerbelangrijkste factor voor vitaliteit, was datgene wat bij mij ontbrak: zinvol leven.
Ik deed waar ik voor was opgeleid
Ik stond nooit stil bij wat mij nou écht voldoening gaf. Ik deed mijn werk, want daar was ik voor opgeleid. Maar maakte het me nu echt gelukkig? Op sommige momenten voelde ik wel even die voldoening. Bijvoorbeeld wanneer een angstige patiënt met een glimlach de deur uit liep. Maar over all vond ik het vooral heel zwaar. En nee, het maakte me dus niet echt gelukkig.
Ik miste iets fundamenteels in mijn leven
Ik miste een doel. Ik deed wat er van mij verwacht werd; ik werkte, probeerde een goede moeder te zijn voor mijn dochter, onderhield mijn sociale contacten. Maar wat vond ík nu eigenlijk belangrijk in het leven? En wat wilde ik bereiken?
Als jij nou ook door de dagen rent van patiënt naar patiënt. Als je doet wat er van je verwacht wordt en je eigenlijk nooit zo bezig bent met de vraag of het je wel voldoening geeft. Als je je ondertussen niet gelukkig voelt en jezelf dat kwalijk neemt – je hebt toch immers alles?
Ga dan op onderzoek uit. Negeer dit ongelukkige gevoel vooral niet.
Stel jezelf eens een aantal vragen
Vraag je dan eens oprecht af:
Wat vind ik belangrijk?
Wat maakt mij gelukkig?
Wat geeft mij voldoening?
Waar krijg ik energie van?
Ik ben er enorm dankbaar voor dat ik niet tegen die boom gereden ben, en dat de burn-out me noodzaakte om stil te staan bij deze vragen. Te veel van mijn klanten lopen daaraan voorbij – ze hebben toch alles? Daar maak ik me zorgen om. Want zelfs als je verder alles goed doet: bewegen, gezonde voeding, ontspanning – dan nog kun je burn-out raken door het gebrek aan antwoorden op deze essentiële vragen.
En kom je er zelf niet uit? Vraag dan vooral om hulp! Neem contact op, dan maak ik gratis een halfuurtje voor je vrij!