Wie had dat ooit kunnen denken? Dat wat ik zo irritant vond aan mijn man, dat doe ik nu ook. Dat, waarvan ik dacht, dat bijna niemand het had, dat heb ik nu ook. I love my job!
Jarenlang heb ik mezelf ’s ochtends naar mijn werk moeten slepen.
Met lood in mijn schoenen kwam ik uit bed en dan moest ik mezelf echt moed inpraten om weer in actie te komen. Ik hield mezelf voor, dat het in ieder geval een flinke boterham op de plank bracht, dat het vanzelf weer 18 uur werd en dat er vast wel één leuke patiënt tussen zou zitten, die mijn dag een beetje beter zou maken. Ik vertelde mezelf, dat echt bijna iedereen met tegenzin naar zijn werk gaat. Dat het er gewoon bij hoort. Maar diep vanbinnen wist ik natuurlijk prima, dat ik mezelf voor de gek hield.
Ik wilde niet aan mezelf toegeven, dat ik enorm baalde van mijn werk in de zorg.
Ik vond dat ik gewoon moest doorzetten. Ik had immers ooit zelf gekozen voor deze baan. Opgeven was geen optie. Als je ergens aan begint, dat maak je het af, was mijn filosofie.
Wellicht herken je jezelf hier wel in?
Heb jij na een lange dag werken, ook totaal geen zin om het nog over je werk of je patiënten te hebben? Vind jij het ook dodelijk vermoeiend als vrienden of familie aan je vragen hoe het op je werk gaat? Haal jij dan het liefst je schouders op en mompel je dat het wel ok gaat, puur om er vanaf te zijn? Kan jij je niet heugen, wanneer je voor het laatst enthousiast over je werk hebt gesproken?
Vraag jezelf dan eens af, wat de reden was, dat je ooit bent begonnen met dit zorgvak.
Wat trok je erin aan? En waar ben je dat onderweg kwijt geraakt? Heb jij wellicht ook de overtuiging dat doorzetten en volhouden de enige optie is? En wat heb je ervoor nodig om dat los te kunnen laten?
Ik kan je uit eigen ervaring vertellen, dat je hier geen genoegen mee heeft te nemen.
Je hebt namelijk een keuze. Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om even te pauzeren. Om heel bewust stil te staan bij wat ik nou écht wilde met de rest van mijn leven. En bij mij was de conclusie, dat ik niet tot mijn pensioen op deze manier door wilde gaan. Door kon gaan.
En door het maken van die keuze, snap ik nu eindelijk hoe het is om keer op keer fluitend naar mijn werk te gaan.
Welke keuze maak jij?