Tja, dat perfectionisme, dat zit er nog steeds… Gelukkig niet meer in die extreme mate waarin ik dit een aantal jaren geleden had, toen ik nog als tandarts werkte. Toen controleerde ik alles in mijn patiëntenkaarten minstens 5 keer op spelfouten, polijstte ik een net gelegde vulling oneindig lang, liep ik dagelijks het hele huis door om te checken of alles netjes op de juiste plek lag en als er visite kwam, dan zorgde ik dat alles tot in de puntjes was verzorgd. Dodelijk vermoeiend en niet vol te houden…
Van de week liep ik er weer even tegenaan. De social media expert bij wie ik een workshop volg, zei: ‘Als je eenmaal een post hebt geplaatst, ga deze dan niet meer bewerken omdat je toevallig toch een schrijffout ziet. Dat werkt echt minder goed voor je bereik’. Oeps… Gemiddeld genomen corrigeer ik een social media post een keer of 6. Spatie te weinig, spelfoutje, opmaak toch niet helemaal naar mijn zin.
Het graag goed willen doen, is op zich een prachtige eigenschap. Zeker als je werkzaam bent in de zorg, waarbij kleine details vaak belangrijk zijn. Bijvoorbeeld als je medicatie geeft of voorschrijft. Natuurlijk heeft je perfectionisme jou al heel ver gebracht en zijn patiënten maar wat blij met de beste zorg die ze van jou krijgen. Je zou het gezond perfectionisme kunnen noemen.
Maar datzelfde perfectionisme zit je ook vaak in de weg. Je moet het kunnen loslaten als de situatie daarom vraagt. Kun jij je schouders ophalen, als je na een lange dag waarop je je patiënten alles hebt gegeven, thuiskomt in een ontploft huis? En je eerst focussen op je kinderen, je man, het diner?
Voor mij was dat jaren geleden onmogelijk. Alles moest en zou perfect. Want dan zou de buitenwereld zien, dat alles geweldig ging met mij. Dat ik echt alles onder controle had.
Maar niets was minder waar…
Inmiddels kan ik dat perfectionisme loslaten, als de situatie er om vraagt. Zoals bijvoorbeeld toen ik werd uitgedaagd bij het plaatsen van mijn eerstvolgende post. Ik moest echt op mijn handen gaan zitten, om niet toch dat ene spelfoutje alsnog te corrigeren. En ik stelde mezelf de vraag, ‘wat is nu het ergste wat er kan gebeuren?’. En ik kon werkelijk geen rampscenario bedenken. Veel verder dan ‘ooh, daar zal ze vast loep in plaats van lopen hebben bedoeld’ kwam ik niet. En dus heb ik het maar gelaten. En ik heb er werkelijk niemand over gehoord ;)…
Hoe zit dat met jou? Kun jij die perfectionist in jou af en toe even ‘in de wacht’ zetten als de situatie er om vraagt?