‘Wat doe je voor jezelf op zo’n dag?’ Mijn cliënt heeft zojuist verteld dat haar hele dag bestaat uit een race tegen de klok. Hond uitlaten, brood smeren voor de kinderen, kinderen naar school brengen en dan snel doorsjezen naar werk, de ene na de andere patiënt behandelen, op een holletje naar huis, kinderen halen, eten koken, kinderen naar bed brengen, opruimen en dan uitgeput zelf in bed belanden. Dag in dag uit. En in het weekend zijn het de sportclubjes, de boodschappen, de sociale afspraken en hopelijk ook iets afvinken van die ellenlange ‘to do’ list. Want ja, die tuin is niet vanzelf ineens onkruidvrij. ‘Iets voor mezelf doen? Daar heb ik toch helemaal geen tijd voor?’
Continu ‘aan’ staan zorgt voor chronische stress
Voor heel veel mensen is het heel normaal om continu ‘aan’ te staan. Zo normaal dat ze het niet eens doorhebben. Ongemerkt betekent dat continue ‘aan’ staan chronische stress voor jouw lijf. En er komt een moment, dat je lijf het niet meer trekt en het op de één of ander manier opgeeft. Vergelijk het maar met een elastiekje. Als je dat af en toe laat vieren, dan gaat het elastiekje heel lang mee. Als je het echter continu op spanning houdt, dan komt er een moment dat het knapt.
En uiteindelijk houd je dat niet vol
En dat is wat er ook bij mijn cliënt gebeurde. Vanuit het niets had ze vorige week in de supermarkt ineens een aanval van hyperventilatie. Ze kreeg last van kortademigheid, hartkloppingen en het zweet brak haar uit. Er moest een ambulance aan te pas komen en het duurde wel even voordat ze weer rustig was. En toen de ambulancebroeders haar het advies gaven haar stress eens onder de loep te nemen en het wat rustiger aan te doen, toen viel het kwartje. Er moest echt wat veranderen.
Welke signalen mis je?
Voor haar gevoel kwam de hyperventilatie aanval vanuit het niets. Maar was dat ook écht zo?
Wanneer ik doorvraag, blijken er al legio signalen te zijn geweest. Het lukte haar al tijden niet meer te ontspannen. Als ze dan eindelijk een keer een moment zat met een kopje koffie, dan schoten haar gedachten alweer alle kanten op en voor ze het wist was ze al weer in de actie-modus. En nu ze er bij stilstaat, was het wel opvallend, dat haar normaal zo goede geheugen haar de laatste tijd steeds vaker in de steek liet. Ook voelde ze zich al tijden behoorlijk uitgeput en had ze steeds vaker confrontaties met haar man.
Allemaal symptomen van langdurige stress. Die ze allemaal niet had opgemerkt.
En dat is wat er vaak gebeurt. Misschien ook wel bij jou?
Daarom deel ik graag een lijstje met je. Met veel voorkomende symptomen van chronische stress.
- Je hebt last van hartkloppingen of een oppervlakkige ademhaling
- Je komt moeilijk in slaap of wordt vaak wakker
- Je voelt je altijd moe en lusteloos
- Je hebt last van een opgejaagd gevoel en hebt een kort lontje
- Je hebt veel zelfkritiek
- Je vergeet vaak iets en hebt last van concentratieproblemen
- Je piekert veel en het lukt niet meer te ontspannen
- Je ontvlucht gezelschap
- Je bent steeds vaker kortdurend ziekt
- Je drinkt ineens veel meer koffie
Ga eens bij jezelf na, herken jij jezelf in een aantal van deze symptomen? En zo ja, zou dat kunnen komen omdat je continu maar ‘aan’ staat en geen momenten van rust pakt?
Doe eens gek: pak eens een moment van rust
In het geval van mijn cliënt was dat zeker aan de orde. Dus de eerste stap was ontspanmomenten creëren. Elke dag weer opnieuw. Om haar batterij weer langzaam op te laden.
En de volgende stap was ervaren wat dat met haar deed. Hoe voelde ze zich daarbij? Welke stresssymptomen waren nog aanwezig? En welke verdwenen naar de achtergrond? Dit om te leren luisteren naar de signalen van haar lijf. En inmiddels is ze daar aardig bedreven in geworden. En lukt het haar ook om me-time te pakken. Iets waarvan ze eerder dacht dat ze daar toch helemaal geen tijd voor had….
Hoe zit dat met jou? Neem jij voldoende tijd om te ontspannen?