Ik ben ziek
Op mijn nachtkastje ligt een vol doosje paracetamol. Ik ben diep weggekropen onder de dekens, rillend van de hoge koorts met ook nog eens knallende koppijn. Geveld door het corona virus. Het liefst zou ik er 2 innemen, maar iets weerhoudt me. Ik denk terug aan vroeger, toen ik er wekelijks doosjes paracetamol doorheen jaste. Om mijn hoofdpijn te bestrijden. Wat de werkelijke oorzaak kon zijn van de steeds terugkerende hoofdpijn, daar hield ik me niet mee bezig. Dat pilletje werkte immers!?
Met een paracetamol voel ik me beter
Als tandarts had ik regelmatig patiënten in de stoel met diabetes type 2, die gewoon aten en dronken waar ze zin in hadden en waarbij beweging ergens onderaan hun prioriteiten lijstje stond.Terwijl aanpassingen van hun leefstijl juist voor deze mensen een enorm verschil zou kunnen maken. Maar ach, dat pilletje deed zijn werk, dus waarom zouden ze ook?! En vaak als ik doorvroeg of ongevraagd adviezen gaf op het gebied van voeding en beweging, keken ze me een beetje argwanend aan en meldden ze dat de huisarts hier ook geen woord over had gerept. Dus…
Frequentie en dosering omhoog, want ik voel me steeds beroerder
Inmiddels zie ik in, dat ik zelf natuurlijk niet veel beter was… Ik focuste me dan wel op gezonde voeding en voldoende beweging, maar ook ik slikte zeer regelmatig een pilletje. In mijn geval om die steeds terugkerende hoofdpijn te onderdrukken. En ik moest steeds vaker naar dat pilletje grijpen. En ik had ook steeds meer nodig om mijn hoofdpijn te onderdrukken.
Misschien herken jij dit ook wel? Heb je ook een steeds terugkerende pijn, die je heel lang prima kon onderdrukken met een paracetamol of ibuprofen? Lage rugpijn, buikpijn of hoofdpijn bijvoorbeeld. En betrap je jezelf er nu op dat je steeds vaker een pijnstiller moet nemen en dat de dosering langzaam maar zeker omhoog kruipt.
Maar het is natuurlijk symptoombestrijding
Inmiddels weet ik dat die pijnstillers pure symptoombestrijders waren. Ze pakten het probleem niet aan bij de oorzaak en zouden er dus ook niet voor zorgen dat ik van mijn hoofdpijn af zou komen. Wel even, maar niet op de lange termijn.
Mijn lichaam vraagt om aandacht
Inmiddels weet ik ook, dat ik die hoofdpijn niet voor niets had. Mijn lijf schreeuwde om aandacht. Omdat ik al jaren veel te veel stress had. Dit was de manier van mijn lichaam om aan te geven dat er veel teveel energie weglekte en dat ik echt nodig even pauze moest nemen. En hoezeer ik die hoofdpijn ook heb vervloekt, inmiddels ben ik dankbaar dat mijn lichaam mij op deze manier beschermt.
Wanneer ik tegenwoordig hoofdpijn heb, stel ik mezelf de vraag: “wat probeert mijn lichaam me te vertellen?” Ik ga bij mezelf na of ik eerdere signalen gemist heb. Ik vraag mezelf af waar de oorzaak van mijn hoofdpijn kan liggen. Heb ik wellicht teveel stress gehad? Heb ik te weinig rustmomenten genomen?
Paracetamol mag van mezelf, soms
Niet zo gek dus, dat deze vraag ook als eerste naar boven komt wanneer ik geveld ben door het corona virus en ik met knallende koppijn op bed lig. En ik concludeer dat mijn lichaam me nu vooral vertelt, dat ik lief voor mezelf mag zijn. En ik besluit lekker die 2 paracetamolletjes in te nemen en me over te geven aan het ziek zijn!
Hoe zit dat met jou? Heb jij ook een steeds terugkerende pijn?