Doodmoe stap je aan het einde van een dag hard werken in je auto. Je hebt de hele dag voor je patiënten gezorgd en thuis wachten je man en kinderen. Eigenlijk zou je vanavond gaan wandelen met een vriendin, maar je hebt er gewoonweg geen energie meer voor. Je hebt behoefte aan een avondje Netflix op de bank. Je cancelt de afspraak, rijdt naar huis op de automatische piloot, eet met het gezin, ruimt alle rotzooi op, doet nog een was in de machine, bereidt vast het ontbijt en de broodtrommels voor morgen voor.
Onderwijl dwalen je gedachten af naar je patiënten van de afgelopen dag. De één na de ander was gepikeerd, dat je uitliep. En naarmate je dag vorderde werd het steeds lastiger om daar vriendelijk op te reageren. Denken ze nou echt, dat jij dat relaxt vindt? Dat je daar voor kiest? Je agenda puilt al maanden uit, dus spoedklachten moeten overal tussendoor gepland worden. Eigenlijk ben je daar zelf ook wel klaar mee! Dit ga je toch geen maanden meer volhouden?
Voor je het weet is het alweer bedtijd. En lukt het je weer niet in slaap te vallen, omdat je hoofd overuren maakt.
Je bent boos op jezelf. Je had die vriendin toch afgezegd omdat je totaal geen energie meer had en behoefte had aan een avondje relaxen? Dat had je zo hard nodig, toch? Waarom vul je dan in hemelsnaam je avond met piekeren over werk en ben je in de weer met allerlei activiteiten, die prima hadden kunnen wachten tot morgen?
Herkenbaar? Op deze manier ga je eigenlijk volledig voorbij aan jouw eigen behoeftes. Je voelt je verantwoordelijk voor alles en iedereen, behalve voor jezelf.
Heb je je wel eens afgevraagd, hoe jij zou communiceren met je patiënten, als je wél af en toe dat rustmomentje voor jezelf pakt? Zou je dan ook zo geïrriteerd raken, als je patiënt voor de zoveelste keer vraagt of je de behandeling nogmaals wilt uitleggen? Of zou je dan begrip hebben voor je patiënt, omdat hij of zij tegen de behandeling opziet en graag even gerustgesteld wordt?
En hoe anders zou je thuis zijn, als je toch even die wandeling met je vriendin had gemaakt? Als je samen een frisse neus had gehaald en had gelachen om anekdotes van vroeger? Zou je dan wellicht minder pieker gedachten hebben gehad en met een rustig hoofd de slaap hebben kunnen vatten, zo gauw je in bed lag? Zou je dan wellicht even los zijn gekomen van de intensieve werkdag en de volgende dag met frisse moed weer aan de slag zijn gegaan?
Realiseer je dat het niet egoïstisch is om voor jezelf te kiezen. Dat het niet zelfzuchtig is om jezelf wat vaker op 1 te zetten. Sterker nog; door vaker jezelf belangrijk te maken, help je juist je omgeving. Door goed voor jezelf te zorgen, kun je namelijk veel beter voor anderen zorgen.
Wat ga jij doen om jezelf vaker op nummer 1 te zetten?