Je hebt altijd een keuze
“Jeetje, dat ene zinnetje heeft zoveel losgemaakt de afgelopen weken”.
De cliënte die tegenover me zit, is al enige tijd thuis met een burn-out. De praktijkmanager wil van haar weten wanneer ze terugkomt en valt haar hier wekelijks mee lastig. Mijn cliënte weet helemaal nog niet of ze nog aan het werk wil in deze praktijk. En het gepush van de praktijkmanager helpt haar niet om er rustig achter te komen wat ze nu eigenlijk wil. Het liefst zou ze dit uitspreken, maar dan bestaat de kans dat er morgen een definitieve vervanger voor haar wordt geregeld. En dan kan ze voor haar gevoel echt niet meer terug.
Maar vandaag zit ze stralend tegenover me. Ze doelt op het zinnetje van onze vorige sessie: ‘je hebt altijd een keuze’. “Ik voelde ineens zoveel meer ruimte. Alsof ik zelf de controle terugpakte over mijn leven”. Ik glimlach. Dit is precies waar ik haar naartoe wilde hebben: uit de slachtofferrol. En zelf de regie pakken over haar leven. Yes, we hebben de stijgende lijn te pakken!
Het besef dat je altijd een keuze hebt kan enorm bevrijdend werken. Het moment dat ík me realiseerde dat ik een keuze had, weet ik nog als de dag van gisteren.
Ben je bereid de bijbehorende consequenties te aanvaarden?
Ik zat destijds in een koffietentje de coachsessie te overdenken die ik vlak daarvoor bij mijn coach had. Schreef in mijn notitieboekje de inzichten die ik weer had gekregen.
Heel lang had ik mezelf verteld dat ik niet kon stoppen als tandarts. Wat zouden mijn vrienden en familie er wel niet van vinden? Hoe ging ik in godsnaam dan mijn huidige inkomen verdienen? Ik had er keihard voor gestudeerd, dat gooide ik toch niet zomaar in de prullenbak?
En ter plekke vroeg ik me af of ik vast wilde houden aan deze diepgewortelde overtuigingen. Deze overtuigingen die ervoor zorgden dat ik mezelf niet toestond om te denken aan een ander leven. Een leven waarin ik niet meer werkte als tandarts.
Ik begon te schrijven over hoe mijn nieuwe ideale leven eruit zou kunnen zien. En naarmate er meer zinnen op papier kwamen ging ik mezelf steeds lichter voelen. Langzaam maar zeker drong het tot me door. Ik had wel degelijk een keuze. Ik moest alleen de consequenties die bij deze keuze hoorden volledig aanvaarden.
Dat is niet altijd makkelijk
En dat is precies waar het heel vaak misgaat. We willen heel graag ons leven anders leiden, maar we weigeren om de bijbehorende consequenties te aanvaarden. Zo ook bij mijn cliënte. Ze wilde rust om uit te zoeken wat ze nu werkelijk wilde. Maar dit kenbaar maken aan de praktijkmanager, met het gevaar dat ze haar in zouden ruilen voor een ander, dat was een brug te ver.
En zo had ik laatst een andere cliënt tegenover me die behoorlijk overspannen was en heel dringend behoefte had aan rustmomenten. Maar haar omgeving belasten met de vraag of ze de kinderen af en toe eens konden opvangen, dat was totaal geen optie.
Of weer een andere cliënt die heel graag goed wilde slapen, maar echt niet zonder haar 2 uurtjes Netflix in de avond kon.
Of weer een andere cliënt die heel graag meer energie wilde, maar weigerde om haar continue inname van suikers te beperken.
Keuzes.
En consequenties.
Maar zorgt er wel voor dat je weer de regie over je eigen leven pakt
Wanneer je je beseft dat je altijd een keuze hebt, dan kun je je ook niet meer verschuilen achter allerlei excuses. Jij kiest er immers voor om je omgeving niet om hulp te vragen, je Netflix uurtjes niet op te geven of die koekjes in je mond te blijven stoppen!?
En in het geval van mijn cliënte koos zij er uiteindelijk voor wél kenbaar te maken aan de praktijkmanager dat ze het allemaal nog niet zo goed wist. En dat ze nu vooral rust nodig had. Met als gevolg dat ze nu niet meer wekelijks wordt geconfronteerd met de vraag wanneer ze terugkomt. En haar energie kan stoppen in haar herstel. En dat maakte dat ze zelf de controle terugpakte over haar leven.
En of er straks nog een plekje voor haar is binnen de praktijk…. De tijd zal het leren.
Waar heb jij een keuze te maken?