Mijn man vond dat ik een tandje terug moest
“Ruth, wordt het niet eens tijd het wat rustiger aan te gaan doen?”. Als de dag van gister hoor ik mijn man deze zin uitspreken. Weken, misschien wel maanden achter elkaar, bleef hij het herhalen. En ik bleef het negeren. Ik haalde mijn schouders op. Ja, ik had wel erg vaak last van migraine de laatste tijd. En die sociale afspraken moest ik ook steeds op het laatste moment afzeggen. Maar ach, dat ging allemaal wel weer over.
Er was nu geen tijd voor rustig aan….
Natuurlijk wilde ik wel wat meer rust. Maar de tijd om die rust te nemen, was er nog niet. Eerst moest de verbouwing van het huis klaar, dan zou ik me weer energieker gaan voelen… En toen de verbouwing klaar was (en ik meer migraine had dan ooit), duurde het nog een tijdje voordat onze dochter vaker naar de peuterspeelzaal kon. Dan kreeg ik meer tijd, dan zou het vast wel beter met me gaan. En ook dat bleek niet uit te komen. Langzaam ging het slechter, totdat ik noodgedwongen echt tot stilstand kwam.
Gelukkig zijn mijn cliënten er soms nét iets eerder bij
In een online kennismakingsgesprek zag ik ditzelfde patroon. Mijn cliënte was gestuurd door een collega die zich zorgen maakte. Ze was namelijk een aantal keer flauwgevallen op werk. Tegen mij vertelde ze dat ze weinig energie had en te pas en te onpas kon huilen om niets.
Ze had best wel veel stressklachten, dat gaf ze toe, maar ze had simpelweg geen tijd om aan de slag te gaan met coaching. Eerst nog maar even haar promotieonderzoek afronden….
Nu ziet ze dat ze zo op eenzelfde burn-out afstevent als ik destijds
Gelukkig kon ik deze klant laten zien wat er zou gebeuren als ze eerst ‘even’ haar promotieonderzoek zou afmaken, en heeft zij ruimte gemaakt voor coaching. Maar dat kostte haar wel moeite, dat snap ik als geen ander ;).
Misschien herken je het wel? Hoor jij ook regelmatig vanuit je omgeving dat je het wat rustiger aan moet doen. Lach je dat altijd een beetje weg en poppen er direct allerlei excuses op, waarom dat echt niet direct nodig is. “Wanneer mijn collega weer terug is van vakantie en zijn eigen patiënten met spoedklachten weer overneemt, dan gaat het vast wel weer beter”…
Rustiger aan doen!
Inmiddels heb ik het meestal wel door dat ik even op de rem moet trappen. En mocht ik het toch missen, dan heb ik gelukkig nog mijn man. Bij tijd en wijle checkt hij of ik het toch niet een beetje rustiger aan moet doen. En in plaats van het te negeren, denk ik na over zijn advies en neem ik het meestal ter harte.
Hoe is dit bij jou? Wat moet er ‘eerst nog even’ voordat er rust komt?
Je kunt natuurlijk altijd een gratis sessie met me boeken. Kost maar een half uurtje, en die tijd heb je echt wel!