Tot hier en niet verder…

Geen tijd om stil te staan

“Die adrenaline, die je dan door je lijf voelt stromen. Dat geeft zo’n kick. Het is gewoon verslavend.”

Ik ben in gesprek met een verpleegkundige van de SEH. Ze heeft een enorme passie voor haar vak. Maar ze komt er ook steeds meer achter dat het onregelmatige werken en het van het ene op het andere moment maximaal in actie moeten komen, ook hun tol beginnen te eisen. Nu ze het al enkele maanden noodgedwongen wat rustiger aandoet en nauwelijks meer in het wit op de werkvloer aanwezig is, wordt ze zich steeds bewuster van de signalen van haar lijf. Laatst was er een noodsituatie en moest ze toch bijspringen op de werkvloer. Ze voelde weer die enorme adrenalinekick toen ze in actie kwam. En ze voelde ook, toen de actie voorbij was, hoe lang het duurde voordat haar hartslag weer normaal was. Hoe lang het duurde voordat de spanning weer gezakt was. Iets waar ze voorheen volledig aan voorbij ging, omdat er gewoonweg geen tijd was om er bij stil te staan.

Totdat je noodgedwongen wordt stilgezet en niet meer om de signalen van je lijf heen kan

Ik herken dit wel. Pas toen ik met een burn-out thuis kwam te zitten, was er geen ontkomen meer aan. Ik moest wel vertragen. Ik moest wel stilstaan bij hoe ik me eigenlijk voelde. En ik besefte dat er jarenlang legio signalen waren geweest dat ik het echt even rustiger aan moest gaan doen. Ik wilde ze alleen niet zien en dus bleef ik maar doorrennen… 

Totdat je weet wanneer je op de pauzeknop moet drukken

Inmiddels herken ik mijn eigen signalen. Als ik mezelf erop betrap dat ik mijn omgeving de schuld ga geven van de dingen die bij míj́ niet gaan zoals ik ze bedacht had, weet ik dat ik echt even rust moet gaan pakken. Of als mijn linker knie opspeelt, terwijl er helemaal geen lichamelijke inspanning aan vooraf is gegaan, dan weet ik dat mijn emmertje een beetje te vol begint te raken en ik echt meer ontspanning moet gaan inbouwen. 

En ik weet ook, dat wanneer ik deze signalen negeer en eraan voorbij ga, ik geheid de rekening gepresenteerd krijg en met migraine op bed beland. Als ik zelf niet die pauzeknop indruk, dan zorgt mijn lijf er wel voor dat dat gebeurt.

Hoe voel jij je na een drukke werkdag?

Wanneer ik cliënten voor het eerst zie, zijn ze zich meestal nog niet bewust van hun signalen. Ze zijn recent opgebrand of hikken er tegenaan. Ze zien die rugpijn, het piekerend wakker liggen of het ineens afsnauwen van patiënten nog niet als een signaal van hun lijf. Logisch. Dat zag ik destijds ook niet. ‘Want dat heeft immers iedereen toch wel eens?’, vertelde ik mezelf.

Hoe zit dat met jou? Kun jij overdag ook zo lekker doorwerken, genietend van de hectiek en de adrenalinekick? Om vervolgens na je werkdag toch uitgeblust thuis te komen? Wees eens eerlijk; wat doe jij als eerste als je eindelijk thuis bent na een drukke dag? Heb je nog energie om de verhalen van je kinderen aan te horen en een lekkere maaltijd op tafel te zetten? Of ben je tot niets meer in staat en zou je het liefst direct bij binnenkomst op de bank ploffen, desnoods met je jas nog aan?

De signalen verdwijnen 

Met die verpleegkundige van de SEH komt het goed. Zij neemt nu de tijd om stil te staan bij de signalen van haar lijf. En omdat ze regelmatig rust neemt, hoeft haar lijf niet meer continu signalen te sturen. En ze verdwijnen steeds een beetje meer naar de achtergrond…

Ben jij ook een kei in het negeren van alle signalen van je lijf, maar weet je diep vanbinnen dat een beetje meer ontspanning hard nodig is?

Ik help je graag een handje: download mijn e-book en ontdek mijn 3 gouden tips voor meer rust in je hoofd en je lijf.

Wil je mijn tip delen via Social Media?