Ik word op de proef gesteld
“Kunnen jullie haar brengen en halen? Ik weet dat we het anders hadden afgesproken, maar ik was even vergeten dat…”
Pfffft. We zitten in de auto onderweg naar huis en ik krijg een appje. We hebben een heerlijke vakantie gehad met z’n viertjes, maar om nou te zeggen dat ik uitgerust ben… Mijn dochter mag morgen een nachtje bij opa en oma logeren en kijkt er enorm naar uit. Dat deed ik ook, maar als ik me bedenk dat ik nu misschien alsnog het halve weekend aan het heen en weer rijden ben, dan krijg ik het even heel benauwd…
Aan andermans verwachtingen voldoen is dodelijk vermoeiend
Regelmatig heb ik cliënten tegenover me, die gek worden van alles wat anderen van ze verwachten. Vaak ook nog op de meest onhandige tijdstippen.
Zo ook mijn cliënte met wie ik een online kennismaking had. In haar werk worden afspraken regelmatig op het laatste moment verschoven en wordt ze continu benaderd met vragen via app of e-mail. Het zorgt ervoor dat ze steeds haar eigen agenda om moet gooien en dat haar focus steeds verlegd moet worden. Ze wordt er doodmoe van.
En zorgt er vaak voor dat je er zelf bij in schiet
Het overkomt jou vast ook. Bijvoorbeeld wanneer je een afspraak in moet plannen voor een patiënt en deze echt het liefst aan het eind van de dag komt. En laten deze late plekjes nou net de komende weken allemaal bezet zijn, omdat dit tijdstip voor veel patiënten het handigst is… Voor je het weet heb je een extra plekje gecreëerd aan het einde van de dag. Wat helaas betekent dat jij weer een half uurtje later klaar bent…
Maak jij kenbaar dat je niet kan of wil voldoen aan andermans verwachtingen?
Ik vraag mijn cliënte of haar klanten op de hoogte zijn van wat het voor haar betekent, wanneer de afspraak verplaatst wordt. Had ze dat gedeeld? Uitgesproken? Ze kijkt me een beetje verschrikt aan. “Nee”. Zouden ze dan weten dat het voor jou vervelend is? “Nee”.
Ik schets het nog even van de ‘andere kant’ en doe er nog een schepje bovenop. “Jouw klanten verzetten dus de afspraak, jij gaat akkoord en verschijnt op de afspraak. Die verloopt volgens plan en jullie plannen weer iets nieuws in. Er wordt geen woord gerept over het feit dat het verplaatsen van die afspraak voor jou wel wat vervelend was. Kun je je voorstellen, dat er voor hen geen vuiltje aan de lucht is? Jij bent in hun ogen enorm flexibel. Mocht de afspraak de volgende keer toch beter uitkomen op een ander tijdstip, dan vind jij het vast geen probleem weer te verzetten… Toch!?”
Maak jij kenbaar welke ruimte je wilt geven?
Mensen zijn geneigd de ruimte te gebruiken die ze krijgen. Dus aan jou om te bepalen hoeveel ruimte je wilt geven. En houd in je achterhoofd: als je eenmaal een bepaalde ruimte geeft, is het verdomd lastig die ruimte weer kleiner te maken.
Neem als voorbeeld jouw patiënt, die je nog even extra inplant aan het einde van jouw overvolle agenda. Dikke kans dat hij/zij bij het maken van de volgende afspraak er weer op in gaat zetten om de allerlaatste afspraak van de dag te krijgen, desnoods na werktijd. Dat kon de vorige keer immers ook. En zo graaf je langzaam je eigen graf…
Geef jij duidelijk je grenzen aan en bewaak je ze vervolgens?
Het is ooh zo moeilijk én ooh zo belangrijk, grenzen aangeven en bewaken. Daarom geef ik mijn cliënten die hier moeite mee hebben, vaak het volgende advies. Geef niet meteen antwoord wanneer er een verzoek wordt gedaan. Check eerst bij jezelf waar jij je grenzen wilt leggen. En bepaal vervolgens hoe je ze gaat bewaken. En lukt je dat niet even zo 1, 2, 3? Geef dan aan dat je er wel even op terugkomt. Later…
Reageer pas wanneer je zeker weet wat haalbaar is voor jou
Dit was ook wat ik zelf deed toen ik het verzoek kreeg van mijn moeder om zowel te brengen als te halen. Ik reageerde niet meteen, ging eerst na wat haalbaar was voor mij. En bij thuiskomst gaf ik aan de telefoon eerlijk aan dat het voor mij echt een beetje veel werd. Mijn moeder reageerde begripvol. Ze had gedacht dat we uitgerust van vakantie terug zouden komen, maar begreep dat dit met kleine kinderen misschien wat teveel was gevraagd. Dus stond oma de volgende dag stralend op de stoep en viel mijn dochter haar in de armen: de logeerpartij was meteen begonnen! We waren er alle drie blij mee zo.
Vind jij het soms ook pittig om je grenzen te stellen en te bewaken? Neem dan gewoon even contact op voor een gratis sessie. Help ik je een beetje op weg 🙂