Langs de kant van de weg zie ik knuffels liggen, bij twee kruizen.
Een gedenkteken voor mensen die hier verongelukt zijn. Ik zit in de auto onderweg naar Utrecht, om zometeen een training te geven aan zorgmedewerkers en een gevoel van schaamte bekruipt mij. Ik denk terug aan een aantal jaren geleden. Steeds wanneer ik met mijn auto onderweg was naar mijn werk, wenste ik dat ik een auto-ongeluk zou krijgen.
Niet omdat ik dood wilde, zeker niet.
Ik vond mijn leven wel leuk, maar ook ongelooflijk zwaar. Ik was zo ontzettend uitgeput en de eindeloze lijst aan activiteiten, verplichtingen en ‘to do’s’ werden een steeds grotere berg waar ik tegenop zag. Als ik nu eens een niet al te ernstig auto-ongeluk zou krijgen, waardoor ik voorlopig even uitgeschakeld was. Dan kon ik tenminste even bijtanken. Even die ratrace ontvluchten.
Wellicht herken je dit wel?
En schaam jij je ook voor deze gedachte. Durf je dit bij niemand uit te spreken. Sterker nog, waarschijnlijk stop je de gedachte zo gauw deze opkomt, heel ver weg.
Voor mij was zelf dat besluit nemen, om het even rustiger aan te doen en die ratrace te ontvluchten, echt totaal geen optie.
De gedachte kwam weleens bij mij op hoor, maar die wist ik altijd snel en vakkundig te negeren. Weg te stoppen. Want rustiger aandoen voelde voor mij als opgeven. En opgeven voelde voor mij als falen. En falen was voor mij geen optie.
En uiteindelijk werd voor mij het besluit genomen, om het rustiger aan te doen.
Niet omdat ik een auto-ongeluk kreeg, maar omdat mijn huisarts me met klem adviseerde om te stoppen met alles wat ik aan het doen was. Omdat ik een dikke, vette burn-out had. Omdat door blijven gaan, ervoor zou zorgen, dat ik letterlijk mijn ene been niet meer voor de andere zou kunnen zetten.
Hoe zit dat met jou?
Durf jij zelf de beslissing te nemen om het rustiger aan te gaan doen? Of wacht jij, net als ik, totdat je echt geen andere keuze meer hebt?
Mijn leven stortte in, toen ik de diagnose ‘burn-out’ kreeg.
Ik kon me nu echt niet langer meer verzetten en ik moest wel toegeven aan al die vermoeidheid, die zich al die jaren had opgebouwd. En ja, dat was een zware en confronterende tijd.
Nu kan ik vol overtuiging zeggen, dat mijn burn-out het grootste cadeau is, wat ik ooit heb gekregen.
Het heeft er namelijk voor gezorgd, dat ik heb geleerd om niet te wachten, totdat de keuze voor mij wordt gemaakt. Ik heb geleerd om zelf weer de keuzes te maken die nodig zijn. Om zelf weer de regie te pakken over mijn leven. En ik realiseerde me, dat rustiger aan doen niets te maken heeft met falen en alles te maken heeft met kiezen voor jezelf. En dat dat juist enorm moedig is.
Als mijn huisarts niet zo krachtig en overtuigend was geweest, dan weet ik niet, hoe lang ik nog vol had gehouden.
Of ik uiteindelijk daadwerkelijk echt dat auto-ongeluk had gekregen, omdat ik zo uitgeput was, dat ik mezelf niet meer veilig van A naar B kon brengen.
Ga jij daar op wachten? Of ben jij zo moedig om het rustiger aan te gaan doen en voor jezelf te kiezen?