Oud patroon steekt weer eens de kop op
Mezelf vervloekend loop ik de trap op. De spieren in mijn benen, mijn billen en zelfs in mijn rug doen ongelooflijk veel pijn. Ik geef mezelf op mijn kop. Waarom zeg ik in godsnaam tegen mijn personal trainer, dat ik nog wel een setje kan, terwijl ik eigenlijk al maximaal verzuurd ben? Hoe kan het toch dat mijn oude patroon van over mijn grenzen heen gaan, zo nu en dan toch weer de kop op steekt?
Grenzen bewaken, ho maar…
Toen ik nog als tandarts werkte, vond ik het bewaken van mijn grenzen ook al zo’n ding. “Als ik nu toch al in de stoel lig, kunt u dan die vulling niet ook meteen even meepakken?” was een vraag die ik regelmatig kreeg van patiënten die op controle kwamen. Omdat ze inmiddels ook wel wisten, dat ik meestal toch wel ‘ja’ zei. Dat scheelde hen weer een keertje heen en weer rijden en ik snoepte gewoon weer 20 minuten van mijn pauze af. Wat er meestal voor zorgde, dat ik staand mijn lunch naar binnen moest werken en als de wiedeweerga weer door moest. Niet zo gek, dat ik na iedere werkdag uitgeput thuis kwam…
Begint dit je op te breken?
Heb jij dat ook regelmatig? Dat bijvoorbeeld je collega vraagt om zijn patiënt over te nemen, omdat hij zo uitloopt. En dat jij zonder na te denken al ‘ja’ hebt gezegd, terwijl je eigenlijk had bedacht nu eindelijk eens niet over te werken om te kunnen aanschuiven bij het diner met je man en kinderen.
Of dat je vriendin vraagt of je niet toch naar haar toe kan komen met de auto, omdat dat voor haar beter uitkomt. En dat jij dan halsoverkop in de auto moet springen om nog op tijd te kunnen zijn. En uiteindelijk diep in de nacht nog een uur terug moet rijden en vervolgens veel later dan gepland in bed ligt. Merk je dat dat je nu begint op te breken? Wil je dit heel graag anders, maar weet je gewoon niet hoe?
Wat heb jij nodig?
Probeer allereerst eens, wanneer je zo’n verzoek krijgt, even géén antwoord te geven. Gelast een pauze in. Niet meteen vanuit automatisme reageren, zonder na te denken. En lukt het je niet om op dat moment een knoop door te hakken, geef dan aan dat je er later nog even op terugkomt.
Zo kan jij eerst in alle rust nagaan wat jij wilt. Wat jij nodig hebt.
Tijd voor verandering
Ik heb het bij mijn lesje van mijn personal trainer niet gedaan. Omdat ik dacht dat ik niet midden in een training een pauze kon inlassen. Maar dat kan natuurlijk wél! Met die ongelooflijke spierpijn van de vorige keer in mijn achterhoofd, heb ik mij voorgenomen om het de volgende keer gewoon te doen. Letterlijk even stil te staan voordat ik antwoord geef op de vraag of ik nóg een serie kan.
Zo lukt het mij dat oude patroon alsnog de kop in te drukken. Fysiek kom ik er deze keer misschien iets minder sterk uit, maar door mijn grenzen te bewaken, ben ik mentaal in ieder geval een stuk sterker geworden!
Zou jij ook geen ‘nee’ hebben gezegd tegen jou personal trainer?